Translate

Vamos a Mango Beach y cómo es Ko Tao😙

Qué bien...y sigue pasando el tiempo super rápido 😣😣😣

Ahora estamos esperando a un ferry que nos va a llevar a Koh Pangham. Otra islita bonita pero más grande.

Ya hemos dejado el hotel Wind Beach Resort. Tenemos que decir que ha estado bien, sólo por ayer noche que una americana despechada le dio por gritar cuánto le dolia el amor😂 y despertarnos a la 1am.
También que nos ha tocado pagar una multa..si si..penalización por romper un poquitito la moto de alquiler🤔. Pero bueno, es lo que pasa cuando te da por explorar la isla de esta manera.

Aqui podéis ver los vídeos y quizás descubrimos cuando la rompimos:

https://youtu.be/dAseDPP1jwI

https://youtu.be/sV7aQrM7ANE

En estos vídeos estamos volviendo de Mango Beach y para poder llegar hay que hacer bastante, como decirlo, aventura y trekking con la moto. El año pasado no pudimos ir porque llovía mucho y era imposible llegar. Pero esta vez hemos tenido la oportunidad de poder llegar.

Después de hacer el camino en moto, hay que andar y pagar un peaje a unos niños que no llegan a los 10 años. Cada vez nos estamos encontrando más cositas de este estilo que no nos gustan nada...pagar y niños cobrando en vez de jugando. Los niños a cambio de pagarles el peaje y ser amables con ellos, nos dieron una fruta para probar, como un níspero pero no era eso seguro. Luego hay que bajar como 1.000.000 de escaleras, que claro que después hay que subirlas...y llegar a Mambo Beach.

Tenemos que decir que nos ha desilusionado mucho. Han construido resorts y han destruido todo lo natural. Lo podéis ver en las fotos de facebook.

Luego el camino de vuelta, que es donde veis en los vídeos, grabamos también como es Koh Tao ciudad para que entendáis que cuando llueve todo es un caos ya que no tienen ningún sistema de canalización del agua:

https://youtu.be/Y-Ae39TGHxA

Esto casi no se acaba pero cada vez si que queda menos!!
Besitos

El tiempo pasa super rápido

Buenos días!

Primero de todo quiero enseñaros nuestras pintas para el vuelo Ámsterdam- Singapur...12 horas increíbles con una sinusitis guapa jaja..nuestras caras lo dicen todo:
https://youtu.be/iHm1kG3wA2s

Vaya vaya, ya estamos a martes...como está pasando el tiempo de rápido! Nosotros aún estamos en Ko Tao y tengo que decir que esta isla nunca dejará de sorprenderme.

Aunque nos estamos dando cuenta que cada vez es más cara y te cobran por todo...aii que están aprendiendo de los occidentales o qué pasa? 😄😄

Ayer, cogimos la moto y nos fuimos de excursión. Digo excursión porque es una aventura poder llegar a las playas...

Podéis ver los vídeos de nuestras aventuras en moto:

Este es despidiendo una playa que no recordamos el nombre. No hay audio, lo digo para que no os volváis locos con el volumen. Es porque mi palo-selfie tiene un fallo, no le puedo conectar el cable si no me quita el audio...ahora ya lo sé jejej
https://youtu.be/nZU4NTwyt84

Ellos tienen su estilo haciendo obras aquí lo podemos ver!
https://youtu.be/Dp3fzjQd0Yg

Y luego ya os enseñamos más que ahora nos vamos a una islita! (La que se ve detrás de la foto)

Besitos

Si, estamos en Tailandia (con amor)

¡Buenos días!

Ahora mismo estamos yendo camino a Koh Tao, una pequeña isla de Thailandia, en el sur. Hemos cogido el primer ferry, el de las 8am para poder disfrutar al máximo de las islas pequeñitas.

Pero antes de llegar aquí os vamos a contar (mi italiano y yo), las vivencias que hemos “sufrido” antes.

Primero de todo, el viaje como muchos sabéis ha sido un regalo, entonces nosotros no hemos controlado que compañías aéreas cogíamos ya que no teníamos donde escoger.

El check-in, se tenía que hacer sólo 30 horas antes del vuelo, consideramos que es demasiado justo, ya que hay que escoger los asientos y como son vuelos bastante largos como no te toque tu compañero al lado, puede ser muy duro. Otro punto, es que puedes escoger las comidas que te van a dar en los aviones, pero en ningún lado te lo explica, así que si eres una persona curiosa, como en mi caso y te pones a investigar con los códigos que te hayan pasado de los billetes, pues descubrirás que puedes escoger que tipo de menú quieres, vegetariano, musulmán, etc…pero no un etc muy largo, ya que sin gluten no había, ahora un punto muy importante para mí (soy intolerante al gluten y a la glucosa).

Cuando ya eran esas 30 horas antes del vuelo, yo hice el check in desde el móvil, ya que estaba en el aeropuerto porque yo tenía que hacer primero Barcelona – Milán. Los dos estábamos super contentos de tener ya los billetes, pero cuando abrimos el documento nos dimos cuenta que no estaba uno de los trasbordos, el más importe el que nos llevaba a la isla. Giorgio (mi italiano), llamó a la compañía que gestionaba los billetes, Alitalia, y obviamente le dijeron que eso lo teníamos que hacer allí cuando llegáramos. Pero por experiencia de otros vuelos largos, dudamos mucho, además que el tiempo entre vuelo y vuelo era de menos de 1 hora. Así que investigamos el número de vuelo y finalmente pudimos hacer el check-in online, y por suerte lo hicimos…pero me imagino que no todo el mundo saber manejar los números de vuelos y moverse de la manera que hicimos Giorgio y yo, y me da como rabia…por la respuesta simple del teleoperador.
https://www.instagram.com/p/BF6hY3rKPIV/?taken-by=laiamtur


Por fin estábamos en el aeropuerto de Linate, camino al primer destino Ámsterdam y nos comunican que debido a un caos aéreo el vuelo tendrá 50 minutos de retraso, más un retraso que ya llevaba, casi una hora y poco. Nosotros teníamos un problema, saqué mis dotes de lengua italiana para hablar con la azafata y explicarle que nosotros teníamos un vuelo de conexión a Singapur al llegar a Ámsterdam y que sólo teníamos una hora entre vuelo y vuelo. La chica, no muy más allá, nos dijo que seguro que nos esperarían, y le pedí si podría contactar con ese vuelo ya que era también de Aliatia y avisar. Nos dijo que no, que ya lo sabrían porque todos los aeropuertos iban en retraso por el caos aéreo. En fin, nuestro gozo en un pozo… esperamos y sinceramente estábamos bastante nerviosos, porque si perdíamos ese vuelo, se jodía bastante el plan. La azafata nos vino a decir que si perdíamos el vuelo, Alitatia nos ofrecería un hotel y otro vuelo, pero claro y las otras conexiones?

Quizás es el Karma o algún ser super poderoso pero el avión en 25 minutos se puso en marcha y pudimos llegar casi en hora a Ámsterdam. El problema vino cuando teníamos que mirar en que puerta estaba nuestro siguiente vuelo. ¿información por favor? Too much! Por suerte unas azafatas de otra compañía nos ayudaron a decirnos donde estaba nuestra siguiente puerta de embarque, y estaba super lejos! Teníamos que correr, ya que en 10 minutos, en teoría se cerraba la puerta de embarque! Corre que te corre, para nada, llegamos y aún ni habían empezado a embarcar. Y lo mismo nos pasó con la puerta de embarque de Singapur a Ko Samui, pero esta vez KLM si que nos dio la información al salir del avión, pero también estaba super lejos y la misma situación, corre para nada, pero bueno al menos fue divertido. Y suerte que ya habíamos hecho el check in, porque allí era imposible, aiix ¡Alitalia que mal lo has hecho!

https://youtu.be/cgQ35gJqmLA aquí podéis ver el video! 

Lo que no es divertido es que yo estoy un poco resfriada, y por si a alguien más le pasa. ¡Cuando el avión despegaba o aterrizaba mis oídos parecían que iban a explotar y lo peor de todo, el avión me daba vueltas como una montaña rusa y estaba super mareada, es decir, una sensación genial! ¡Ahora tengo los oídos bastante tapados y oigo bastante mal, espero que mejore en cuanto antes! ¡Si alguien tiene algún remedio, que me lo cuente!

https://www.instagram.com/p/BF9HrunKPPd/?taken-by=laiamtur
Y por fin llegamos a Ko Samui!! Que calorcitoooo, y en nuestro hotel, FirenShip, había una fiesta por el 3er aniversario y nos invitaron a una barbacoa, ¡qué bien, llegar y sentirte como en casa! Además en este hotel ya estuvimos el año pasado y pudimos comprar los tickets del ferry en el cual estamos ahora.

Esta isla es mágica!







Let’s go to explore! :)

Y seguimos con el regalo, parte 5ª

Hola de nuevo!

¡Cuánto tiempo sin escribir! Pero es lo que tiene ser autónoma jeje, que el tiempo va pasando haciendo mil cosas y dejas un poquito de banda tus hobbies personales. Pero no pasa nada, verdad? Ya que hoy os traigo un poquito más....

Os recuerdo:

1a parte --> http://amandoloquesehace.blogspot.com.es/2016/03/fue-un-regalo.html
2a parte --> http://amandoloquesehace.blogspot.com.es/2016/03/seguimos-con-el-regalo-2-parte.html

3a parte --> http://amandoloquesehace.blogspot.com.es/2016/03/sesguimos-con-el-regalo3a-parte.html

4a parte --> http://amandoloquesehace.blogspot.com.es/2016/03/seguimos-con-el-regalo-parte-4.html

Com obrir una escola bressol i no morir en l’intent
(Titulo que en próximos capítulos será cambiado)

Amb tot el meu amor, a les nostres famílies, amics que han confiat en nosaltres i en la nostra amistat que està per sobre de totes les coses.


Escrit per Laia M.T 
Inici - Març del 2015

Com només teníem 4 nens anàvem a fer la compra i la neteja de l’escola a fons el cap de setmana i ho fèiem juntes, i ens vam adonar que no teníem cap de setmana i ens vam repartir els caps de setmana, uns tu, uns jo. Però quan ja van començar a apuntar-se més nens, no es podia ni amb el carret de la compra, era horrible. Llavors, més tard, com ja ens ho podíem permetre, fèiem la compra al supermercat i demanàvem que ens la portessin a l’escola. 
Un gran avenç!
 Ara ja és una altra història, eh!


Pensar que no tiraríem endavant i en menys de 6 mesos ja teníem bastants nens i començar a necessitar mestres! Fer contractes, números i ara mira’ns (21/3/2015), 9 mestres treballant, ens compto a nosaltres, una cuinera que també és mestra i 3 estudiants de practiques!

Donar el meu telèfon personal (Laia) per portar l’escola i no poder descansar/desconnectar ni els caps de setmana, ja que les famílies contactaven 24hores amb nosaltres, és a dir amb mi i el meu mòbil. Per sort ja no és així, cadascuna tenim un número i l’escola un altre.

Que una persona de confiança ens porti la web i ens deixi...a mitges...ja no ens tornarà a passar, ara sabem que val més la pena pagar que està pendent de la bona caritat dels altres.

Que de cop i volta dues mestres et diguin que se’n van. Una perquè no encaixa amb l’escola i l’altre perquè l’han trucat d’una escola de primària. Vam sobreviure? Oi tant! I que a més a més una d’elles marxi sense donar els 15 dies i vulgui cobrar tot el seu sou, perquè clar ella a treballat, si però per unes coses s’ha de complir la llei i per altres no!

Cobrar als pares 2 cops el rebut del mes, sort que eren 4 nens, ja que encara no sabíem com funcionava l’aplicació de la caixa i per sort no els hi va ocasionar cap problema.

Que els pares es pensin que som una copisteria i que ens enviïn un email amb entrades per anar a la Sagrada família i que necessiten que els imprimim per aquí 10 minuts.

Demanar a les famílies que portin fotos dels seus fills i que ens les enviïn per email perquè nosaltres les imprimim. Sabem que no tenen temps, però nosaltres no teníem impressora, jajja!

Que hi hagi un follet que es menja els ferreros  i que no es trobi el follet mai. Perquè aquest follet fa moltes coses...amaga els draps dins de la rentadora, mou els objectes..fa tantes coses que ningú seria capaç de fer-les!!

Al principi de tot no teníem rentadora! Jaja que risa, cada divendres agafàvem tota la roba de l’escola i ens la emportàvem a casa per rentar-la nosaltres, vaja tela! Per fi, vam començar a tenir més beneficis i vam comprar una rentadora i una súper secadora!!!

Prendre la decisió d’obrir els dissabtes per fer “English Days” per donar-nos a conèixer. I adonar-nos que funciona i que és cert que el “boca boca” existeix. Després decidir fer-ho un cop al més per no morir realment.

Intentar ser més que una escola convencional i oferir xerrades pedagògiques als pares a càrrec nostre i més tard de les nostres mestres. I ara de professionals J

Intentar canviar el sistema de les vacances de les escoles i obrir sempre, només tanquem quan les famílies també tenen festa. És dur, però ells ho recompensen tot.

Clar, no és suficient ser tècnica en educació infantil, ser mestra de primària i tenir algun màster, no és suficient, cal tenir la carrera de mestra en educació infantil per poder tenir una escola, però no passa res, nosaltres som molt espavilades i les dos ens l’estem treien. Si, podem amb tot i més, oi?


                     ___________________________________________________________


Y..aquí se acaba el regalo, ya que no tengo su parte. Entonces aquí es cuando empieza la segunda parte de este magnifico regalo y es cuando se le cambia el nombre.

Espero que os haya gustado hasta aquí pero ¡ahora viene la parte más interesante!

Besitos y buen domingo a todos.

Recordad: Lo más importante es ser uno mismo desde el inicio hasta el final. L.M.T